Weber przybył do Paryża jesienią 1905 r., w czasie odpowiednim, by obejrzeć wystawę fowistów na Salonie Jesiennym. Mimo że zapisał się do klasy rysunkowej wielkiego malarza scen historycznych, J.-P. Laurensa w Académie Julien, szybko odczuł wpływy nowej sztuki i zaczął się buntować przeciw sztuce akademickiej. Jednakże nadal się uczył w Académie Colarossi i de la Grande Chaumiere.

Obejrzenie pamiętnej retrospektywnej wystawy Paula Cézanna w Salonie Niezależnych w 1907 r. stało się momentem zwrotnym w karierze Webera i wzmocniło jego determinację w poszukiwaniu nowych dróg w sztuce. W Paryżu spotkał Leo Steina i jego siostrę Gertrudę, której sobotnie salony były legendarnym miejscem spotkań ówczesnej awangardy artystycznej, tych, którzy stali się najważniejszymi postaciami nowej sztuki. Tam spotkał Pabla Picassa i Henri Matisse’a. W 1908 r. Weber stał się członkiem-założycielem jedynej szkoły artystycznej, którą stworzył Matisse. Zaprzyjaźnił się z Robertem Delauneyem i ekscentrycznym malarzem Henri Rousseau „Celnikiem”. Mieszkał wówczas w Paryżu, ale zwiedził najważniejsze muzea i galerie w Hiszpanii, Holandii, Włoszech i Anglii. Kiedy w styczniu 1909 r. wracał do Nowego Jorku, na paryskim dworcu St. Lazare „Celnik” Rousseau zawołał doń „N’oubliez pas la nature, Weber!”, i Max przez całe życie stosował się do rady przyjaciela, nigdy nie zapominając o naturze. Nigdy też nie zapomniał o „Celniku” Rousseau, odegrał znaczącą rolę we wprowadzeniu tego artysty do kultury Stanów Zjednoczonych. Zorganizował pierwszą retrospektywną wystawę prac „Celnika” w prowadzonej przez Alfreda Stieglitza Galerii „291” (wzięła nazwę od numeru domu, w którym się mieściła) w 1910 r. W 1913 r. Weber wypożyczył swój mały zbiór obrazów i rysunków Rousseau na pamiętną wystawę Armory Show, eksponowaną w 1913 r. w Nowym Jorku (była to wielka wystawa niezależnych artystów z Anglii, Francji, Niemiec, Włoch i Stanów Zjednoczonych, prezentująca ok. 1250 dzieł ponad 300 artystów). dalej…